Mikki

Hann elskaði mig heitast á morgnunum kæru
Nefið þá kalt undir sængina setti
Göngutúra áttum í rigningu og roki
sem sumarblíðu sólkskyni og logni.

Er daganna lengist þá fleiri við fórum
labbitúra á fjallið hið kæra
hoppað og skoppað milli þúfanna miklu
Minning hin kærasta á dillandi skottið.

Hann horfin á braut fyrir löngu er farin
En hreistinn og gleðin stendur þó eftir.
Við söknuðinn sáran ein huggun er þó hjá mér
að einhvern tímann við hittumst þó aftur.

 

Samið til heiðurs Mikka